Materiaal vertelt verhalen over de context waarin het heeft bestaan. Tijdens de verbouwing en verhuizing van het Valkhof Museum wordt niet alleen divers materiaal gesloopt en afgevoerd, maar komen ook bijzondere vondsten aan het licht. In mijn laatste interventie als Kunstluis bracht ik de verbouwing en archeologie samen in een korte film. Slooparcheologie was van 3 t/m 8 december 2024 te zien in de mirrorbox in het Valkhof Museum in Nijmegen.

Met zeven korte interventies kreeg ik de kans om het Valkhof Museum op speelse wijze uit te dagen. Als Kunstluis had ik de vrijheid om in te grijpen in de dagelijkse gang van zaken en op creatieve wijze nieuwe perspectieven te bieden. In mijn interventies onderzocht ik de grenzen van archeologie en verbond ik deze met de veranderingen door de verbouwing van het museum. Slooparcheologie vormde het sluitstuk van mijn periode als Kunstluis.

Tijdens de sloop in het gebouw aan Kelfkensbos bracht ik meerdere bezoeken aan de locatie. Hierbij ontdekte ik verborgen hoeken en plekken die door de sloop aan het licht kwamen. Op deze plekken vond ik uiteenlopende materialen die op het eerste gezicht weinig te zeggen leken te hebben, maar bij nader onderzoek veel onthulden over de geschiedenis van het gebouw en zijn omgeving.

Van de gevonden materialen, zoals stof, brokken steen, kabels en omhulsels, creëerde ik een bijzondere archeologische samenstelling. In een korte film, waarin de objecten op een draaischijf worden gepresenteerd, vraag ik bezoekers na te denken over de schoonheid en betekenis van deze vondsten. Wat zijn de grenzen van archeologie? Is de sloop van een verouderd gebouw een vorm van archeologisch onderzoek? Deze laatste interventie brengt de thema’s van eerdere interventies – verbouwing en archeologie – samen tot een einde.

De film was te zien in de mirrorbox, een spiegelruimte waar je in stapt en aan alle kanten omgeven wordt door beelden, verborgen in de doorlopende beelden van de tentoonstelling De Olifant.